3.27.2003
March 27, 2003 || 11:11 amWomen are flirts. Men are pigs. In-between them, somehow, underneath lust, is love.
We are easy to please. Lace panties. Good mornings. A flash of thigh. A smiley with a heart icon signifying nothing. Bare breasts. A sleeping figure.
It is always the same mire. I give up.
Papunta siyang Shangri-La nang una niyang makita ang asul at puting pinta sa mga pader sa kalye. Naisip niya, parang mga kaliskis. Tinapal-tapal na pintura. Napansin niyang isang bahagi lang ng pader. Wala pang kalahati o kapat. Napansin niyang nawala ang mga graffiti. Ang mga naka-titik na slogan ng maruming pula. Gloria tuta ng kano. Ibagsak ang imperiyalismo. Erap.
Tinapalan ang mga sentimeyentong iyon ng makukulay na kaliskis. Saka niya nalaman na ang tawag pala doo'y MMDA art. Paglilinis ng lansangan.
Kasasakay lang niya ng jeep biyaheng Fairview nang pinara ito ng traffic enforcers. Sa likod siya ng driver nakasakay at kita niya kung paanong kinuha nito ang wallet. Paglapit ng pulis trapiko binulatlat ng driver ang wallet at nagkunyaring hinahanap ang lisensiya. Tumamba sa pulis ang pera na laman ng wallet. "Lisensya lang. Hanggang Delta na lang ang biyahe mo tapos sundan mo kami papuntang LTO."
Bumaba siya ng jeep. Naniniwala pa rin siya sa kabutihan.
Inanunsiyo na nung dalawang linggo nang nakaraan ang mga sagabal sa sidewalk sa pamamagitan ng mga posters. "Sagabal sa sidewalk. Danger. By order of MMDA." Nabasa niya ang mapulang bati. Akala niya noong una'y slogan. Nakapaskil sa isang pader. Sa puno. Sa halamanan. Sa namuong semento. Sa signage ng Mr. Poon. Sa nakaharang sa sidewalk. Pagpapatunay sa sidewalk is for pedestrians. Naalala niya ang balitang sinunog ang mga illegal na nagtitinda na nakaharang sa kalye ng Commonwealth.
Kanina, naglalakad siya papasok ng opisina at narinig ang ingay ng trak. May dinidistrunka. May hinihila. May hinuhukay. Tinignan niya, wala na ang sign ng Mr. Poon. Mas maluwag ang sidewalk. Binawi ng MMDA. May malalakaran na.
Natutuwa siya ngayon. May mga tao pa rin palang nasa gobiyerno na may ginagawa. Nagpapasalamat siya.
5:55 pm
Naranasan mo na bang luminga sa paligid mo at di mo ito makilala? Nagtataka ka kung bakit naririto ka? Kung anong ginagawa mo?
Naramdaman mo na bang makulong ng pagkakataon? Na naisin lansagin ang buhay at talikuran ang lahat?
Hindi ito ang nais mong gawin. Nakikita mo ang mga kasama at ayaw mong maging katulad nila. Para kang isda sa lupa na kumikislot-kislot sa loob. Sumisikip ang mundo at di ka makahinga o nalulula ka sa kalawakan. Walang pagkakaiba. Tila wala kang magagawa.
Hindi mo na makakayanan. Hinihintay mo na lang na bumigay ka.
Ernan at 11:46 AM
3.24.2003
March 23, 2003 || 11:42 pmTumatakbo ng nobenta ang sasakyan at sinisilip ko ang scenery sa labas. Nagdaan na kami ng Tarlac at nasa bukana na ng Pangasinan.
Palayan at plantasyo ng tabako sa magkabilang gilid. Kamalig, patuyuan, bahay na pawid, mga mamang namamahinga sa init ng araw, batang halos hubo na naglalaro, ang di ko kilalang bundok sa likod. Tumakbo ang isipan at inisip kung paano at dito ako lumaki. Sa probinsya at walang ibang inaasahan kundi ang ani. Ganito pa rin kaya ang mga pangangailangan ko?
Computer, concepts, pag-iisip kung saan kakain ng lunch, panonood ng sine, ng TV, pamimili ng DVD, pagbabasa. Iyan ang katotohanan ko. Malayong malayo sa kilala ng mga taga-Carmen, Pangasinan. Hindi ko sila kilala at iba sila sa akin. Ilang milya lang ang layo nila sa'kin, iisang isla lang ang tinutuntungan.
Sa pagdaan, tinitigan ko ang mukha ng isang nakaabang sa daanan. Kamukha siya ng dating kapitbahay. Nagpakalayu-layo pa ako at ilang hakbang lang pala sa labas ng bahay, may mga taong ibang-iba ang katotohanan sa'kin. Sa tapat ng Sto. Domingo, ang mga tindera. Ang pagtulog sa bangketa, ang pagbubukas ng 4am, ang pagkain sa plastik, ang magasin, ang candy. Iyan ang katotohanan nila.
Wala pang isang kilometro per hora ang lakad ko tuwing nadadaanan ko sila, at hindi ko sila napapansin. Minsan, kinakailangang tumakbo ng matulin para makarating sa pinakamalapit.
Ernan at 12:22 AM
3.22.2003
March 22, 2003 || 5:57 pmGaano katagal mang di magkita, nakatutuwang isipin na may mga bagay pa ring di nagbabago. Tulad ng ugali ng mga kaibigan. Na maaring maganda o hindi ngunit nakasanayan na at natanggap sa paglipas ng panahon.
At tulad ng isang bundok sa nawawalang manlalakbay, ang mga di nagbabagong ugaling yaon ang nagsisilbing landmark at signos na siya pa rin ang nakilala mo ilang taon na ang nakaraan. Magbago man ang pagbibihis niya, ang gupit ng buhok. Kung ngayon ma'y naka-make up na siya at iba na ang interes. Nananatili ang mga pag-uugali na nagpapakalma sa iyong kalooban. Mas madaling hanapin kung saan ka nakasiksik sa kalooban niya dahil nabigyan ka ng mahahawakan.
Hawak niya ng dalawang palad ang isang papercup ng tsa. Sinasapo ang init kahit maalinsangan ang gabi. Masarap ang pakiramdam sa balat ng init. Saka niya narinig ang tanong. "Hindi ka masaya sa trabaho mo. Hindi naman kalakihan ng suweldo mo. E ano ang perks ng ABS?"
Napatingin siya malayo at nakita sa may labas ng Cafe Havana si Rachel Lobangco at sinabi niyang, "bukod makita si Heart, wala. Hindi. Wala." Napatawa siya.
Sa gilid ng isipan, tumakbo ang alaala ng kabataan niya. Ang kuwaderno na pinupuno ng autograph. Mula kina Lotlot de Leon hanggang Palito. Bata pa lang nasanay na siyang makakita ng artista. Lagi kasing pinagshushootingan ang apartment na tinirhan niya. Pag-uwi galing eskuwela, nakikisama siya sa mga kalaro na nakikimiron. Tangan sa dalawang palad ang kuwaderno at bolpen. Lalapitan si Nova Villa at magpapapirma. Paramihan at bidahan.
Nakamulatan niya ang likod ng puting tabing. Nakilala niya na maliit pala ang mga tinitingalang artista. Nakita niyang sumusuka sa likod ng isang trak si Dranreb Belleza. Inilalayan niyang maglakad si FPJ dahil sa sobrang kalasingan. Dose anyos pa lang siya, nasukat na niya ang sarili at mas matangkad siya kaysa kay Nora Aunor. Natutunan niyang sukatin ang tao sa kakayahan nito at di sa katanyagan. Kadalasan.
At nang katorse anyos siya, nawala ang kuwaderno. Hindi na niya hinanap pa.
Ngayong gabi, maalinsangan at walang hangin. Sa gilid ng kaniyang mata nakitang dumaan si Raymond Bagatsing. Napailing siya. Ngumiti sa kaharap na nagtatanong. Inulit ang nasabi na. "Wala." Hinipitan ang paghawak sa mainit na papercup at uminom ng mainit na tsa.
Ernan at 6:01 PM
3.19.2003
March 19, 2003 || 10:31 amBecause I'm a bastard. Because I don't know what to write about today. Because Bush is such an idiot. I copied this from CNN. Such bull.
Transcript of Bush's speech.
My fellow citizens, events in Iraq have now reached the final days of decision.
For more than a decade, the United States and other nations have pursued patient and honorable efforts to disarm the Iraqi regime without war. That regime pledged to reveal and destroy all of its weapons of mass destruction as a condition for ending the Persian Gulf War in 1991.
Since then, the world has engaged in 12 years of diplomacy. We have passed more than a dozen resolutions in the United Nations Security Council. We have sent hundreds of weapons inspectors to oversee the disarmament of Iraq.
Our good faith has not been returned. The Iraqi regime has used diplomacy as a ploy to gain time and advantage. It has uniformly defied Security Council resolutions demanding full disarmament.
Over the years, U.N. weapons inspectors have been threatened by Iraqi officials, electronically bugged and systematically deceived. Peaceful efforts to disarm the Iraq regime have failed again and again because we are not dealing with peaceful men.
Intelligence gathered by this and other governments leaves no doubt that the Iraq regime continues to possess and conceal some of the most lethal weapons ever devised. This regime has already used weapons of mass destruction against Iraq's neighbors and against Iraq's people.
The regime has a history of reckless aggression in the Middle East. It has a deep hatred of America and our friends and it has aided, trained and harbored terrorists, including operatives of Al Qaeda. The danger is clear: Using chemical, biological or, one day, nuclear weapons obtained with the help of Iraq, the terrorists could fulfill their stated ambitions and kill thousands or hundreds of thousands of innocent people in our country or any other.
The United States and other nations did nothing to deserve or invite this threat, but we will do everything to defeat it. Instead of drifting along toward tragedy, we will set a course toward safety.
Before the day of horror can come, before it is too late to act, this danger will be removed.
The United States of America has the sovereign authority to use force in assuring its own national security. That duty falls to me as commander of chief by the oath I have sworn, by the oath I will keep. Recognizing the threat to our country, the United States Congress voted overwhelmingly last year to support the use of force against Iraq.
America tried to work with the United Nations to address this threat because we wanted to resolve the issue peacefully. We believe in the mission of the United Nations.
One reason the U.N. was founded after the Second World War was to confront aggressive dictators actively and early, before they can attack the innocent and destroy the peace.
In the case of Iraq, the Security Council did act in the early 1990s. Under Resolutions 678 and 687, both still in effect, the United States and our allies are authorized to use force in ridding Iraq of weapons of mass destruction. This is not a question of authority, it is a question of will.
Last September, I went to the U.N. General Assembly and urged the nations of the world to unite and bring an end to this danger. On November 8th, the Security Council unanimously passed Resolution 1441, finding Iraq in material breach of its obligations and vowing serious consequences if Iraq did not fully and immediately disarm.
Today, no nation can possibly claim that Iraq has disarmed. And it will not disarm so long as Saddam Hussein holds power.
For the last four and a half months, the United States and our allies have worked within the Security Council to enforce that council's longstanding demands. Yet some permanent members of the Security Council have publicly announced that they will veto any resolution that compels the disarmament of Iraq. These governments share our assessment of the danger, but not our resolve to meet it.
Many nations, however, do have the resolve and fortitude to act against this threat to peace, and a broad coalition is now gathering to enforce the just demands of the world.
The United Nations Security Council has not lived up to its responsibilities, so we will rise to ours. In recent days, some governments in the Middle East have been doing their part. They have delivered public and private messages urging the dictator to leave Iraq so that disarmament can proceed peacefully.
He has thus far refused.
All the decades of deceit and cruelty have now reached an end. Saddam Hussein and his sons must leave Iraq within 48 hours. Their refusal to do so will result in military conflict commenced at a time of our choosing.
For their own safety, all foreign nationals, including journalists and inspectors, should leave Iraq immediately.
Many Iraqis can hear me tonight in a translated radio broadcast, and I have a message for them: If we must begin a military campaign, it will be directed against the lawless men who rule your country and not against you.
As our coalition takes away their power, we will deliver the food and medicine you need. We will tear down the apparatus of terror and we will help you to build a new Iraq that is prosperous and free.
In free Iraq there will be no more wars of aggression against your neighbors, no more poison factories, no more executions of dissidents, no more torture chambers and rape rooms.
The tyrant will soon be gone. The day of your liberation is near.
It is too late for Saddam Hussein to remain in power. It is not too late for the Iraq military to act with honor and protect your country, by permitting the peaceful entry of coalition forces to eliminate weapons of mass destruction. Our forces will give Iraqi military units clear instructions on actions they can take to avoid being attack and destroyed.
I urge every member of the Iraqi military and intelligence services: If war comes, do not fight for a dying regime that is not worth your own life.
And all Iraqi military and civilian personnel should listen carefully to this warning: In any conflict, your fate will depend on your actions. Do not destroy oil wells, a source of wealth that belongs to the Iraqi people. Do not obey any command to use weapons of mass destruction against anyone, including the Iraqi people. War crimes will be prosecuted, war criminals will be punished and it will be no defense to say, "I was just following orders." Should Saddam Hussein choose confrontation, the American people can know that every measure has been taken to avoid war and every measure will be taken to win it.
Americans understand the costs of conflict because we have paid them in the past. War has no certainty except the certainty of sacrifice.
Yet the only way to reduce the harm and duration of war is to apply the full force and might of our military, and we are prepared to do so.
If Saddam Hussein attempts to cling to power, he will remain a deadly foe until the end.
In desperation, he and terrorist groups might try to conduct terrorist operations against the American people and our friends. These attacks are not inevitable. They are, however, possible.
And this very fact underscores the reason we cannot live under the threat of blackmail. The terrorist threat to America and the world will be diminished the moment that Saddam Hussein is disarmed. Our government is on heightened watch against these dangers. Just as we are preparing to ensure victory in Iraq, we are taking further actions to protect our homeland.
In recent days, American authorities have expelled from the country certain individuals with ties to Iraqi intelligence services.
Among other measures, I have directed additional security at our airports and increased Coast Guard patrols of major seaports. The Department of Homeland Security is working closely with the nation's governors to increase armed security at critical facilities across America.
Should enemies strike our country, they would be attempting to shift our attention with panic and weaken our morale with fear. In this, they would fail.
No act of theirs can alter the course or shake the resolve of this country. We are a peaceful people, yet we are not a fragile people. And we will not be intimidated by thugs and killers.
If our enemies dare to strike us, they and all who have aided them will face fearful consequences.
We are now acting because the risks of inaction would be far greater. In one year, or five years, the power of Iraq to inflict harm on all free nations would be multiplied many times over. With these capabilities, Saddam Hussein and his terrorist allies could choose the moment of deadly conflict when they are strongest. We choose to meet that threat now where it arises, before it can appear suddenly in our skies and cities.
The cause of peace requires all free nations to recognize new and undeniable realities. In the 20th century, some chose to appease murderous dictators whose threats were allowed to grow into genocide and global war.
In this century, when evil men plot chemical, biological and nuclear terror, a policy of appeasement could bring destruction of a kind never before seen on this earth. Terrorists and terrorist states do not reveal these threats with fair notice in formal declarations.
And responding to such enemies only after they have struck first is not self defense. It is suicide. The security of the world requires disarming Saddam Hussein now.
As we enforce the just demands of the world, we will also honor the deepest commitments of our country. Unlike Saddam Hussein, we believe the Iraqi people are deserving and capable of human liberty, and when the dictator has departed, they can set an example to all the Middle East of a vital and peaceful and self-governing nation.
The United States with other countries will work to advance liberty and peace in that region. Our goal will not be achieved overnight, but it can come over time. The power and appeal of human liberty is felt in every life and every land, and the greatest power of freedom is to overcome hatred and violence, and turn the creative gifts of men and women to the pursuits of peace. That is the future we choose.
Free nations have a duty to defend our people by uniting against the violent, and tonight, as we have done before, America and our allies accept that responsibility.
Good night, and may God continue to bless America.
Those in bold letters, I shake my fist at and smile bemusedly. How? How? How?
It is not that I am for Iraq or for Saddam. But Bush makes it so that war is the only answer. Yet he portrays America as a peace-loving society. If there's one thing the rest of the world remembers of America is Hollywood and the wars it waged or meddled into. Vietnam. Korea. Guatemala. Afghanistan. So many lost causes. Not one of them gave any fruits.
I don't understand this singling out of Saddam by Bush. He is not the only dictator in the world and Iraq is not the only country harboring dangerous weapons. By his reason of threat, then let's all just get to each other's throats. All nations amassing weapons are possible threats to the world. And indeed they are.
My words don't much matter to the world. Just a shot in the dark. Exasperated words. Echoing Tessa, "how can one man weild such power?" Crazy, to think the world dances to the whims of such an idiot.
Hehe. Let's all blame Florida.
Ernan at 10:45 AM
3.17.2003
March 17, 2003 || 10:58 amMasasabi ko na rin sa wakas na napanood ko na at nabasa ang The English Patient. Maganda ang libro tulad ng pelikula. Pamantayan ko ang pelikula kasi mas nauna kong napanood kaysa mabasa.
Tatlo pa lang ang nagandahan ako sa libro at pelikula. Ang The English Patient, High Fidelity at Lord of the Rings. Lahat sila hindi naging tapat sa libro. Ngunit maganda ang labas. Magandang maganda.
Ang The English Patient ay pag-ibig sa gitna ng kalawakan ng disyerto. Ang High Fidelity ay pag-ibig sa gitna ng kalawakan ng pop music. Ang Lord of the Rings ay pag-ibig sa gitna ng kalawakan ng ibang mundo, giyera at pagbabago. Akong mambabasa ay pag-ibig sa gitna ng kalawakan ng napakaraming salita, tiwala na dadalhin ako at may mararating. Isang villa sa Italya, isang shop sa London, isang templo sa Mordor.
Tuwing nakikita ang mga Komatsu na generator sa compound ng ABS-CBN naalala ang tula ni Ma'm Beni. Ang Komatsu buldoser. Kumintal na sa utak ang imahen ng tula. Habang panahon nang naghuhukay ang Komatsu buldoser sa Katipunan ng isipan.
Ang kapritsuhan ng alaala. Ang tatak ng Komatsu buldoser ngunit ang dahan-dahang paglaho ng mukha mo sa isipan. Natatakot ako sa araw na hindi na mahinuha ang liwanag ng mata mo. Ngayon pa lang, nahihirapan na akong pakinggan ang timbre ng boses mo. Kailan tayo uli magkikita?
Isa pang takot. Giyera. Ayokong makaranas ng giyera, anong panahon man ng buhay ko. Hindi na natuto. Minsan nga naiisip ko na dapat magiyera ang Amerika sa mismong lupain nila. Para maranasan naman nila ng harapan ang laging ginigiit sa mundo. Ipagduldulan sa mukha. Dalawang torre palang ang bumagsak di na sila magkandaugaga.
At sa Iraq, may mga kanluraning naghahanda ng sarili. Oras na pumutok ang unang baril ng giyera, ipananangga nila ang mga katawan para sa mga walang malay. Pupunit ang bala sa mapuputi nilang katawan. Hindi raw sila niloloko ni Saddam. Hindi raw sila bayaran. Pinuputa nila ang katawan para sa isang ideya, kapayapaan.
Ernan at 11:21 AM
3.14.2003
March 14, 2003 || 11:00 pmPuta inggit ako kay Steph!
Nahikayat tuloy akong ilabas ang mga naipon, tipunin ang mga gamit, at magalsa-balutan. Ngayon din mangibang-bayan at makipagsapalaran, mapabilang sa napakaraming kutong Pinoy na nagkalat sa kung saan-saang lupalop.
Buong buhay ko Quezon City lang ang kinikilala kong bahay. Ang inuuwian kapag pagod, ang tinutuluyan kapag may sakit. Ang pinakamatagal sigurong panahon na nawalay ako sa pamilya ko'y mga 3 buwan lang. Kapag bakasyon. Ngunit sa lolo't lola ko naman ang tungo ko. Kung talagang walang kasamang kapamilya, dalawang linggo. Noong Baguio workshop at lampas bente anyos na ako noon.
Ilang beses ko nang naisip na bumukod sa pamilya pero hindi ko magawa. Sa maraming rason. Nariyan na ang mas praktikal kasi walang gastusin kapag sa bahay nakatira. Ngunit ang totoo, hindi ko kaya. Natatakot ako sa buhay na mag-isa. Iyong wala kang kakuwentuhan kapag uwi. Iyong walang mangangamusta paminsan-minsan. O maghahainng pagkain kahit ala-una at kalagitnaan ng gabi. Walang kukuha ng temperatura mo para siguradong hindi ka pa tinatrankaso.
Sa madaling sabi, hindi ko kayang mawalay sa pamilya ko. Ako na hindi nagpapaalam kapag aalis at minsan di umuuwi ng dalawa o tatlong araw. Na kadalasan di mapirme sa bahay at wala mang lakad ay mangangapitbahay buong araw at buong gabi. Hindi ko kaya. Nakatali yata ang bayag ko sa isa sa mga poste sa bahay.
Kaya kahit gaano man kalaki ang ngiti ni Steph sa picture, hindi ko kayang makipagsapalaran sa ibang bansa. Sorry na lang at di ko maiwan ang pamilya. Lumipat na nga lang sa bahay sa kabilang kanto hindi ko pa magawa, kabilang kontinente pa kaya.
Teka, ano bang pinagsasabi kong mamuhay sa ibang bansa. Puwede nga palang magbakasyon lang saglit at bumisita. Putsa, tara na sa Brazil!
Ernan at 11:07 PM
3.13.2003
March 13, 2003 || 6:05 pmMay siklo ako ng pagkakagusto sa sarili.
Pinaka-confident ako sa umaga. Lalo na kapag bagong gising. Masarap ang ngiti na nakaharap sa akin kung nagsisipilyo. Sa mga 15 minutos pagkagising ko, tila pinapa-ikot ko ang mundo sa palad ko. Pagkatapos nun, kapag nagsimula nang kumarera ang mga gawain, wala na. Makakalimutan ko na ang sarili at lulunurin na ng araw-araw. Maalala ko lang ito kapag kumakalam ang tiyan, nangangalabit ang ihi, mga bodily functions.
Sa pagdilim ng paligid, patda ang katawan ko. Ngunit sa biyahe pauwi, bumabiyahe rin ang isipan ko. Isa-isa nang hihimayin ang nangyari sa araw, tatalun-talon sa mga plano at balak, gagala at sasaglit sa mga bagay sa paligid. Bubuhos ang pagkilala sa sarili. Dito na magsisimula ang self-pity. Hindi naman. Masyadong malakas iyon. Mas tama yatang sabihin na kalungkutan sa sarili, pagkadismaya.
Sa paghihimay, nalilimas din ang self-confidence. Lumalaki ang mga mali at mga dapat sana at lumiliit ang ako. Ito na ang tema hanggang sa gabi. Hanggang sa bago matulog. Idagdag pa ang kalituhan at mga pagrebyu sa mga pagkakataong wala kang magagawa. Sa mga oras na ito, pababayaan ko lang bumuhos ang lahat. Ng sisi. Ng Ng hinaing. Pakikiramdaman bawat pintig ng lungkot. Ang lamig sa puwang ng tulo ng ulan. Ang dilim sa gitna ng bituin. Ang higpit bago ang tulog. At pangarap. At muling pagkagising.
Ngunit paminsan-minsan, kahit sumasabak sa araw-araw na gawain, natitigilan ako. Napapansin ko ang isang partikular na bagay o pumupukol ang isang ideya. Matitigilan ako sa kagandahan ng kung ano man iyon.
Gaya na lang ng mga puno sa Second Engineering District sa tapat ng GMA sa may EDSA. Kinawayan nila ako't tinawag mula sa pagkakatayo ko sa istasyon ng MRT. Iniharap nila sa akin ang ganda ng mundo at nakilala ko muli ang sarili ko. Ang pagkiskisan nila ng mga dahon ay nag-ayos sa lumalabong mundo. Ika nga ni Mary Oliver, "over and over announcing your place / in the family of things."
Bigla, minahal ko ang mga puno. Naiisip ko si Celia ngayon at ang pagmamahal niya sa mga puno. Malulungkot ako kapag may nakita o nabalitaan akong may nabuwag na puno.
Sana mas dumalas-dalas ang ganitong mga pagbati sa akin ng buhay.
Ernan at 6:40 PM
3.10.2003
March 10, 2003 || 7:24 pmAs a rule, I don't like forwards. Email, text or by other means. But this message from Rach made my day today. Aah! Finally a logical theory why stupid people are on top.
Ever wondered about those people who say they are giving more than 100%? We have all been to those meetings where someone wants over 100%. How about achieving 103%? Here's a little math that might prove helpful. What in life makes 100%? Want to know the secret?
If:
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z is represented as:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26.
Then,
H A R D W O R K
8 1 18 4 23 15 18 11 = 98%
K N O W L E D G E
11 14 15 23 12 5 4 7 5 = 96%
But,
A T T I T U D E
1 20 20 9 20 21 4 5 = 100%
And,
B U L L S H I T
2 21 12 12 19 8 9 20 = 103%
So, it stands to reason that hard work and knowledge will get you close, attitude will get you there, but bullshit will put you over the top. And look how far this will take you!
A S S K I S S I N G
1 19 19 11 9 19 19 9 14 7 = 118%
Ernan at 7:28 PM
3.06.2003
March 6, 2003 || 6:11 pmIlang oras na akong nakikipagbunuan sa blogger para mapalitan ang ilang section sa gilid. Nauubusan na ako ng pasensya at di pa rin ako nananalo. Hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang ginawang mali.
Kagabi'y natiyempuhan kong matamang nag-uusap si Eggy at Lav Diaz. Nakigulo ako sa usapan na humahagibis sa pagiging kritiko, pelikula, at kay Ara Mina. Nakisabit na rin sa production meeting niya para sa Ebolusyon.
Guminhawa ang naghihingalong kalooban nang marinig ang usapan nila.Noong gabi, naroroon sa harapan ko ang mga taong may tiwala sa ginagawa nila at di inaalintana ang batikos ng iba at ng pinansiyal na pangangailangan. Nasa harapan ko ang minsan kong ideal. Gawin mo ang gusto mo at bahala ang mundo. Mahalaga'y naniniwala ka sa ginagawa mo.
Matagal na akong napipiit ng mga kompromiso, sa iba at sa sarili na rin. Kakaunting hatak lang pala ang kailangan at maniniwala muli ako.
Ernan at 6:24 PM
3.04.2003
March 4, 2003 || 5:59 pmBuong araw ng nakaraang Linggo'y nasa isang bukid ako sa Concepcion, Tarlac. Family reunion at, gaya ng nakasanayan ko, nagmukmok lang ako sa isang tabi kasama ng pamangkin ko. Buti na lang at hinatak ako ng pamangkin ko sa kung saan-saan.
Katulad ko ang pamangkin ko, dadalawang taon pa lang pero mahilig nang gumala. Hindi pa nga nagkakainitan sa kuwentuhan at for old time's sake ang mga matatanda'y humahaba na ang hintuturo niya sa pagturo sa mga lugar na gustong puntahan.
Laking siyudad ang bata kaya't galak na galak sa palay. Hindi siya masawa sa paghagod ng lawak nito at panonood sa sabayang pagsayaw sa hangin. Unang beses din niyang makakita ng tutubi. Nanlaki ang mata niya at tumigil sa daan sa takot na maitaboy ito. Natakot naman siya sa mga paru-paro at hindi niya ito mahabol sa tingin dahil sa bilis nito. Napagod din siya sa paghahabol sa mga manok. Una'y takot siya ngunit natutunan din niya kaagad na takot ang mga tao sa manok. Kahit ang mga tandang. Kahit malakas ang tiktilaok nila. Ngunit hindi siya natakot lapitan ang baka. Kahit na ng muntik siyang sipain. Papaalis na kami sa bakod ng baka'y kumakaway pa ito at nagbababay sa moo.
Nakakaiinggit ang pamangkin ko. Hindi siya magkamayaw sa tuwa. Ako nama'y nabubugnot. Tama nga ang nagbanggit na minsan lang natin dinadama ang mundo at ang buong bahay natin ay paghahanap at pag-aalala sa minsan na 'yun.
Kapag laki kaya'y maalala niya ang araw na ito sa isang bukid na pinagtubuan ng laksang tuwa? Kung sa bagay, nandito naman ako para ipaalala sa kaniya.
Ernan at 6:16 PM