5.28.2004
Pauwi kahapon ng mapansin kong may napakataas palang gusali sa may España at matagal na itong nakatirik doon. Ilang taon na kayang nakatayo iyon at di ko man lang napansin na matayog pala siya?Doon ko napansin na parang di na ako tumitingala. Parang ang toon ng pansin ko ay ang mga bagay na abot lang ng diretsong paningin ko. Na nakikita lang ang mga tuktok kapag nasa malayo pa ako at ito ang diretsong abot-tanaw ko. Lalo pa't di maitatanggi na mas matangkad ako sa karamihan, kaya't di ko namamalayang halos nakayuko na akong makipag-usap.
Ano kaya ang mga bagay na di ko nakikita dahil hindi tumitingila? Anong mga tuktok at kaitasan kaya ang nalampasan? Mamaya pala may King Kong na sa Enterprise, di ko pa napansin. E gaano kadalas kaya akong tumingala sa mga bituin ngayon? O sa maluwag na kalangitan? O sa mga payat na antenna na parang kaawa-awang putong sa mga gusali? Oo nga, di na rin ako nakakakita ng ibon dito sa Metro Manila.
Hindi tulad ng dati na nangangawit na ang leeg at humiga na sa damuhan para lang mamingwit ng sandali at panoorin ang mga bituin. Ngayon, parang walang panahon. O walang makakasama. O walang paglulugaran.
Napakadaming dahilan. Ngayon ngang araw, titingala ako at panoorin ang umiinog na mundo mula sa ilalim.
<<
Ernan at 8:39 AM
5.17.2004
Nangangailangang huminto paminsan-minsan at tumingin sa paligid. Manatili at makiramdam. Tanungin ang sarili kung nasaan na, kung alam nga ba talagang naririto.Ngayon kahit mabatid na hindi ito ang tunay na nais gawin, sumasabak pa rin ako. Wala na ang romantisismo ng pagtalikod na tulad ng naisulat ni Oz kahit na naririnig pa rin ang tambol sa Chad at nananawagan pa rin ang usa na mapalaso ito.
Umuusad ang araw kahit mabagal. Isang hakbang matapos ang isa kahit hindi ko alam kung saan ang katapusan. Kinukulit pa rin akong tumaliwas ngunit hindi na nagpaphatak.
Hindi kapayapaan o kahinahunahan. Ngunit kapayakan. Ito na ba ang sinasabi nilang pagharap sa responsibilidad? Ito na ba ang pagtanda?
------------
Signal number one.
Makulimlim at nagbabanta ng pagbuhos ang langit. Malikot ang hangin at nagugulumihanan ang lahat.
Gusto ko ang ganitong mga araw.
Kasabay ng patak ng ulan tumatagas din ang udyok sa aking magsulat. Hindi ko alam kung bakit. Ngunit nangangati ang kamay at imahinasyon gaya ng pagsulpot ng mga maiitim at malinamnam na kabute sa lupa ng Tagaytay matapos ang ulan.
Ang napagtanto ko lang nitong mga nagdaang buwan ay wala sa bigat ng trabaho o linya ng gawain ang pagsusulat. Ang pagsabi ng saka na lang dahil napakarami kong gagawin ngayon ay pagbibigay rason lang para hindi magsulat. Ikaw ang magbibigay oras para rito. Gagawa ka ng paraan at bubutasin mo ang schedule mo para mapagbigyan ang udyok. Tulad ng sa kolehiyo, tumutula sa gitna ng huling pagsusulit sa Finance o ang hindi pagpasok sa Management class kasi may isusulat na ilang linya at hindi maiwan-iwan.
Walang ibang kadahilanan ang hindi pagsusulat kundi kakulangan sa katapatan. Ang lahat ay pawang walang wawang pangangatwiran lang.
<<
Ernan at 3:46 PM
5.03.2004
Pumanaw na si Nick Joaquin."But, alas, the heart forgets; the heart is distracted; and May time passes; summer lends; the storms break over the rot-tipe orchards and the heart grows old; while the hours, the days, the months, and the years pile up and pile up, till the mind becomes too crowded, too confused: dust gathers in it; cobwebs multiply; the walls darken and fall into ruin and decay; the memory perished...
---while from up the street came the clackety-clack of the watchman’s boots on the cobbles, and the clang-clang of his lantern against his knee, and the mighty roll of his voice booming through the night:
'Guardia sereno-o-o! A las doce han dado-o-o!'"
<<
Ernan at 1:46 AM