12.01.2006
Dich wundert nicht des Sturmes WuchtYou are not surprised at the force of the storm--
you have seen it growing.
The trees flee. Their flight
sets the boulevards streaming. And you know:
he whom they flee is the one
you move toward. All your senses
sing him, as you stand at the window.
The weeks stood still in summer.
The trees' blood rose. Now you feel
it wants to sink back
into the source of everything. You thought
you could trust that power
when you plucked the fruit;
now it becomes a riddle again,
and you again a stranger.
Summer was like your house: you knew
where each thing stood.
Now you must go out into your heart
as onto a vast plain. Now
the immense loneliness begins.
The days go numb, the wind
sucks the world from your senses like withered leaves.
Through empty branches the sky remains.
It is what you have.
Be earth now, and evensong.
Be the ground lying under that sky.
Be modest now, like a thing
ripened until it is real,
so that he who began it all
can feel you when he reaches for you.
- Rainer Maria Rilke
salin nina Anita Burrows at Joanna Macy
Galing 'yan sa Book of Hours na lagi kong binabalikan kapag may dalahin akong mabigat. Kung tutuusin, malulungkot ang mga tula sa librong ito ni Rilke. Pero sa tuwing babasahin ko ang mga tula, pinaluluwag nito ang buhol sa kalooban ko at may dalisay na kasiyahan na natatagpuan sa buod ng lungkot. Marahil dahil napapakita ni Rilke na maari mong katagpuin ang sarili, at mapagtagumpayan na makipag-diyalogo.
At siyempre, ang harapin ang sinasabing banal. Na ang sinasagot ng sarili ay ang pinakasimple ang natatangi. Parang isang bagay, pangalan, kanta.
Kaya nga nang malaman kong may kipkip na problema ang isa kong kasamahan, inisip kong ipahiram ito sa kanya. Mahilig din kasi ang kasamahan kong ito sa salita (hindi man sa tula, sa mga kuwento). Baka sakaling makatulong.
Hinanap ko pa ang kopya ko ng libro, xerox lang na pina-book bind. Matagal ko na kasing hindi binabasa kaya hindi ko na alam kung saan nakalagay. Natagpuan ko sa may bookshelf na malapit sa higaan, nasa ilalim, napatungan ng mga bagong biling libro. At nang hinaltak ko at binuklat, may naka-ipit pang ticket ng Ultraelectromagneticjam album launch concert, ika-29 ng Nobyembre 2005. Isang taon na rin pala nang huli ko itong binasa.
Binasa ko ito uli. Pahapyaw lang dapat kasi nga ipapahiram ko. Kaso hindi ko mapigilan - sa jeep, sa mrt, sa opisina, sa bahay, binubuklat-buklat ko ang libro at paulit-ulit na binabasa ang mga tula. Hanggang ngayon nasa akin pa ang libro at pinapaalalahan ako ng mga tula ng mga bagay na matagal ko nang alam, at malaon nang nakalimutan. Inihaharap sa'kin ang katunayan ng pag-iisa at kamatayan; tinatahan ang pangamba na hindi marating ang dulo at hindi masagot ang tanong.
"I've been circling for thousands of years
and I still don't know: am I a falcon,
a storm, or a great song?"
Ernan at 1:42 PM