10.07.2003
October 7, 2003 || 11:01 ppmKapag dumating nga naman ang trabaho dagsa. Kinukutuban na akong walang tulog hanggang isang linggo.
Higit pa kung ang nakiipag-usap sa kliyente'y pulpol. Ang binobosing bosing mo, dapat tirisin. Todo postura kung mangako at ikaw ang gigipitin. Wala ka namang ibang masasandalan o mababalingan dahil sa'yo rin naman lalagapak ang lahat.
Hirap sa gobiyerno. Iba talaga ang ma pulitko. Sila-sila na lang nagbobolohan. Lusutan ng lusutan. Mga gunggong na nagmamarunong.
Kultura na talaga nila ang mangako at ipapapako ka. Hindi lang pala sa eleksiyon uso iyon. Inaagahan at pinangkukumot nila ang maninipis na pangako sa gabi.
Isa pa ang paggamit ng superlatibo. Lahat na lang to the max. Kung umasta akala mo buong Pilipinas ang babaguhin. Walang simpleng good job or nice. Lahat wonderful at the bestest. Ang papuri'y umaabot hanggang langit sa haba. Ngunit kapag inusyoso mo, naknampating, buti kung umangat sa nguso ng putikan ang kagandahan at kaayusan.
Buhutan ng buhatan ng bangko. Tawagan ng tawagan. Lahat idinaraan sa byuratiko at palakasan. Kung sinu-sino ang kakausapin, kung saan-saan ka ipapasa. Ka-simpleng bagay, palalakahin. Tuliro ka kapag labas at di mo na alam ang puwet mo sa noo.
Di ka maka-alma dahil lahat ng kausap mo opisyales. Aba, sino ka? simpleng mamayan lang naman na dapat nilang pinagsisilbihan. Na nakikibola-bola na rin. Hala, talbog. Hala, gulong.
Ernan at 10:50 PM