10.23.2003
October 23, 2003 || 3:15 amAng pinakamahirap sa lahat ay ang magpaalam. Lalo kung hindi inaasahan, biglaang pamamaalam.
Nakatanggap ako ng text message kagabi mula kay Ramon. Sabi, "Elliott Smith killed himself."
Banggit ng mga balita, sinaksak niya ang sarili sa dibdib. Gaano kalubha kaya ang lungkot na nadama niya? Isang saksak sa dibdib. Isa lang. Sapat na para kitilin ang buhay. Ganoon kalalim. Ganoon kasakit.
Sa palagay ko, ang lalim ng iwa niya sa dibdib ay ganoon ang lalim din ng iwa at pitak sa mundo ng musika ngayon. Isa siyang mahusay na manlilikha. Ngayon lang ako nalungkot nang ganito para sa pagkawala ng taong hindi ko pa nakikita ng harapan. Ngunit ang mga likha niya'y personal kong kilala. Kaakbay sa malalamig na gabi, kausap sa mga tahimik na umaga.
Paalam Elliott Smith.
"Next door the tv’s flashing
Blue frames on the wall
It’s a comedy of errors, you see
It’s about taking a fall
To vanish into oblivion
Is easy to do
And I try to be but you know me
I come back when you want me to
Do you miss me miss misery
Like you say you do?"
Kahapon din nang mabalitaan ko na nakunan si Joyce na nobya ni Jon. Kahit hindi ko sila talagang kilala, nakikiramay ako. Dalawang buwan pa lang sa tiyan ang bata at bumitiw na ito sa buhay.
Leave-Taking
Ma. Luisa Igloria
Child
Your name dies
Upon my lips
As though the very air
Had taken its
Substance.
Henceforth
No one
Shall say it
Except in pained
Whispers,
Or when a census is taken
And we who live
Must account
For this moment
When you
Are severed from me
Forever.
Ernan at 3:03 AM