7.16.2003
July 16, 2003 | 11:06 amSalamat kay Jake at nadiskubre kong muli ang bisa ng Vicks Vapor Rub. Sa akin na laging barado ang ilong o tagas gripo sa sipon ang ilong, na nakakaubos ng dalawang box o isang rolyo ng tissue araw-araw, laking ginhawa iyon.
Sa bahay kasi halos lahat kami'y araw-araw may sipon. Paggising sa umaga, tissue kaagad ang kapa ko. Minsan, sa sobrang haba ng tulog at katamaran tumayo, ang pagbara ng ilong na tila di makahinga ang siyang gumigising sa akin at nakakapilit sa aking hatakin ang katawan mula sa kama.
Kuya, ate, si Mairene at ako, lahat kami'y may sipon tuwing umaga. Parang smoker's cough kaso sipon sa'min at di nga lang kami smokers.
Kagabi kinikuwento ng ama ko na pinipick-up siya dati ni Lino Brocka. Hindi ko alam kung papaano o kung saan. Ni hindi ko nga alam na kakilala pala niya si Lino Brocka, na kilala niya si Lino Brocka. Hindi ko na napakinggan kasi naglalaro ako ng Ragnarok, ang daming vampires sa Payon Cave e.
Natagpuan kong muli ang isang tulang ninenok sa may Fat Michael's. Muli kong pinulot ang Where the Jackals Howl at ipinagpatuloy ang pagbabasa. Naka-ipit pala dun ang tula.
Naghihintay kami ng pagkain at binalingan ko agad ang mga librong naka-dekorasyon sa paligid. Kilala niyo naman ako, pakialamero, mabusisi at mahilig sa libro. Habang pinapabasa kay Kim ang The Missing Piece ni Shel Silverstein, hinugot ko ang The English Patient ni Oondatje.
Nakaipit sa libro ang isang pahina ng organizer, may nakakopyang tula:
Preface to a Twenty-Volume Suicide Note
Leroi Jones
for Kellie Jones, Born 16 May, 1959
Lately, I've become accustomed to the way
The ground opens up and envelopes me
Each time I go out to walk the dog.
Or the broad edged silly music the wind
Makes when I run for a bus...
Things have come to that.
And now, each night I count the stars.
And each night I get the same number.
Hindi ko alam kung bitin o may karugtong pa ang tula. Ngunit mas maganda siya dahil hindi ko alam kung meron. Parang naki-ayon sa akto ng pagkakakita sa kaniya ng di inaasahan.
Pero ngayon, hinanap ko na kung sino si Leroi Jones. Aba, siya pala si Baraka. Medyo kilala ko pala, narinig ko na ang pangalan at may nabasa na yata akong tula niya.
Tama nga, bitin ang tula. Heto ang karugtong:
And when they will not come to be counted,
I count the holes they leave.
Nobody sings anymore.
And then last night I tiptoed up
To my daughter's room and heard her
Talking to someone, and when I opened
The door, there was no one there...
Only she on her knees, peeking into
Her own clasped hands
Nakakaaliw isipin na sa magkaibang oras ko nabasa ang dalawang bahagi ng tula. Ngunit tumama ang tula sa bawat pagkakataon. Parang isang kanta na narinig mo habang naglalakad at itinago ng isipan ng di nalalaman. At maaalala lang uli kapag muling narinig ang himig nito.
Masayang makatagpo ng mga ganito. Minsan napapaisip ka kung pinagpala ka at sa kalat ng buhay, nakatiyempo ka.
Ernan at 11:18 AM